تقدیم به گلبرگ سرخ لاله ها که هنوز در کوچه های شهر ما بوی شهادت می دهد
این بخش را از وبلاگ حسین قدیانی عزیز  کامنت کردم
امشب بی قرارم. قرار بی قرارم "دوکوهه" است. دوکوهه! السلام ای خانه عشق. سلام بر تو و بر ساختمان گردان مالک. سلام بر تو و بر زمین صبح گاهت. سلام بر تو و بر بسیجیانت. سلام بر تو و بر حاج احمد متوسلیان. سلام بر تو و بر جنوب. سلام بر تو و بر نماز شب رزمندگان. سلام بر تو و بر حسینیه حاج همت. دوکوهه! السلام ای خانه عشق. سلام بر تو و بر بچه های گردان تخریب. سلام بر تو و بر راز و نیاز شهیدان با خدا. سلام بر تو ای قطعه ای از خاک نینوا. آه! که آنقدر دوست داشتم الان دوکوهه بودم. به خدا آنقدر دوست داشتم الان دوکوهه بودم و سر بر دیوار ساختمان گردان حبیب می گذاشتم و های های می گریستم. اگر الان دوکوهه بودم دیوانه می شدم و کل زمین صبح گاه را سینه خیز می رفتم. به خدا این بار اشک من از گریه خواننده ها پیش دستی کرده است. اتفاقا می خواهم ریا کنم. یک ریای خالصانه. گریه برای دوکوهه ریایش هم ثواب دارد. کجایی دوکوهه که دلم تنگ توست. رقص جنون تشنه آهنگ توست. به خدا خیلی وقت است در حسینیه حاج همت نماز نخوانده ام. پس آیا من از جنوب از راهیان نور از کرخه نور از هور هیچ سهمی ندارم. دیگر نامت را نمی برم دوکوهه. بگذار یکی دیگر برایت بنویسد. ادامه مطلب...