این هم وبلاگ یامین پور عزیز 

همه ی سالها مثل هم نیستند... بعضی از سال ها عرض اش کم است... طول میکشد تا تمام شود و تو چیزی از آن بخاطر نمی آوری. گاهی انگار تاریخ به جای جلو، عقب عقب می رود! این سال ها با تلخ و شیرین اش، می تواند پشت رؤیاهای هر کسی را بر خاک گرم واقعیت بکوبد.

همه ی سال ها مثل هم نیستند ...فی ایّام دهرکم نفحات الا فتعرّضو لها؛ بعضی سالها از بعضی دیگر عرض بیشتری دارند. شنیده اید که گفته اند طول عمر مهم نیست، عرض عمر مهم است. عرض عمر همان است که پیرمان میکند، می پروراندمان، بزرگ مان میکند. آنها که عرض عمرشان بیشتر است، گاهی ره چند ساله را یک شبه طی میکنند. مطمئنم امسال همه مان را بزرگ کرد، پروراندمان، پیرمان کرد. عرض امسال زیاد بود؛ به اندازه یک تاریخ. می دانم که سالهای سال درباره ی ماجراهای امسال حرف خواهیم زد.

آغاز دهه ی چهارم انقلاب است. داریم به چهل سالگی انقلاب نزدیک می شویم. چهل سالگی سنّ پختگی و کمال است...فتمّ میقات ربّه اربعین لیلة! شکر واجبی بر گردن مان مانده است. شاید دور نبود که بسیاری مان فقط یک شب پس از تأخیر موسی، گوساله پرست بشویم.

 لحظه ی تحویل سال سجده ی شکر بگذاریم. بزرگ تر شده ایم.

عیدتان مبارک!

در یکى از همین روزهایى که ما در خطوط جبهه حرکت مى‌کردیم، یک نقطه‌اى بود که قبلا دشمن متصرف شده بود، بعد نیروهاى ما رفته بودند آن‌جا را مجددا تصرف کرده بودند، بنده داشتم از این خطوط بازدید مى‌کردم و به یگان‌ها و به سنگرها و به این بچه‌هاى عزیز رزمنده‌مان سر مى‌زدم، یک وقت دیدم یکى دو تا از برادران همراه من خیلى ناراحت، شتابان، عرق‌ریزان، آشفته، آمدند پیش من و من را جدا کردند از کسانى که داشتند به من گزارش مى‌دادند که یک جمله‌اى بگویم، دیدم که این‌ها ناراحتند گفتم چیه؟ گفتند که بله ما داشتیم توى این منطقه مى‌گشتیم، یک وقت چشم‌مان افتاده به جسد یک شهیدى که چند روز است این شهید بدنش در زیر آفتاب این‌جا باقى مانده.

من به شدت منقلب شدم و ناراحت شدم و به آن برادرانى که مسؤول بودند در آن خط و در آن منطقه، گفتم سریعا این مسأله را دنبال کنید، جسد این شهید را بیاورید و جسد شهداى دیگر را هم که در این منطقه ممکن است باشند جمع کنید. اما در همان حال در دلم گفتم قربان جسد پاره پاره‌ات یا اباعبدالله، این‌جا انسان مى‌فهمد که به زینب کبرى چقدر سخت گذشت، آن وقتى که خودش را روى نعش عریان برادرش انداخت، و با آن صداى حزین، با آن آهنگ بى‌اختیار، کلمات را در فضا پراکند و در تاریخ گذاشت فریاد زد «بأب المظلوم حتى قضا، بأب العطشان حتى ندا» پدرم قربان آن کسى که تا آن لحظه‌ى آخر تشنه ماند و تشنه‌لب جان داد.